Bu yazıyı yazmak için zorluyorum kendimi, gerçekle yüzleşmek ve bu gerçek acı da olsa karşısında dik durabilmek için...günlerdir beceremiyorum, belki fazla hızlı iyileşmek için kendime kısa süreler tanıyorum...
Canım annemi 11 Şubatta kanserden kaybettim.
Babamı 1996'da kaybettikten sonra annem, kardeşim ve ben daha da kenetlenerek biribirimizi hiç bırakmadık. Her özel günde bir arada olduk, her dakikayı özele çevirdik. Birlikte öyle çok şey paylaştık ki... Babamın acısını hiçbir zaman içinden atamayan annemi sürekli teselli etmek ve hayata bağlamak için öyle çok çabaladık ki. Anneciğim özellikle torunu olduktan sonra gerçekten hayata bağlandı ve hayatını kızımla yaşadı.
Annemin öleceği düşüncesi ile aylarca içim kan ağladı, nefes alamadığımı hissettiğim geceler oldu, onsuz bir dünyada kayıp olacağımızı düşündükçe ağlamalarım son bulmuyordu. Gene de anneme ne hastalığını ne de moralimizi belli ettik. Ona son zamanlarında da özenle ve sevgiyle baktık. Ve o bizi yaşadığı gibi istediği gibi asilce bıraktı gitti.
Onsuzluk çok zor... en zor günlerimizde İzmirde tanıdığımız herkesin evimize akın etmesi ile ilk travmatik üzüntüleri yumuşakça yaşadık. Uzakta yaşayanların telefonlarıyla teselli bulduk. Özlem her geçen gün artarken arkasında bıraktıklarının güzelliği ile teselli bulduk; evet en büyük miras hem annemin hem babamın anıldıkları sıfatlardı; onurlu, dürüst, yardımsever, bakımlı, iyi aile, cömert, tatlı insanlar...
Annem de babam da hergünü özel ve imkanın ölçüsünde en iyisini yaşayarak geçirmeyi öğrettiler bize...Biz de öyle yaparak onların huzurlu olmalarını diliyoruz.
Mutlu aile olmanın inceliklerini ailemize de yansıtacağız, öğrendiğimiz bu güzel erdemli şeyleri devam ettireceğiz.
Nur içinde yatsınlar...
Canim basiniz sagolsun allah sabir versin .:( merkani cennet olsun ins
YanıtlaSilAllah'tan sabırlar diliyorum. Bir vakit başka bir alemde görüşeceğimizi bilmeliyiz sevdiklerimizle.
YanıtlaSilBaşınız sağolsun, söyleyecek bir şey bulamıyorum, çok üzüldüm, anne acısından daha büyük bir acı olamaz herhalde Allah sabır ve dayanma gücü versin.
YanıtlaSiltarif edilmez acıyı bende yaşadım..halen yaşıyorum. geçmiycek biliyorum tek tesellim, kavuşcaz elbet..başınız sağolsun..
YanıtlaSilBaşınız sağolsun... Allah sabır versin....
YanıtlaSil10 yıl önce babamı kaybetmiştim 3 ay önce annemi kaybettim.
YanıtlaSilannemde kanserden vefat etti hemde dr hatasıyla 2009 yılında çıkan sonuları önemsemediği için 2011 de çok geç kalınmıştı
allah sana sorsun DR SÜLEYMEN BÜYÜKBERBER
Ben ANNEMİ 7 Ağustos 2013 Ramazan Bayramı Arefesinde kaybettim, Bayram günü toprağa verdik.Bu acıyı yaşamayan anlayamaz.44 gün oldu nasıl günler geçti acıyla anlamadım.Bazen bunun hayatımda gördüğüm en kötü rüya olmasını ve benim bundan uyanacağımı düşünüyorum. Annemle aynı şehirde yaşamıyorum ve Bayramda ben ona gidecektim o kınalı ellerini öpecektim, ANNEM ben geldim deyip sarılacaktım......Yine Annemin elini öptüm, ANNEM Ben geldim dedim musalla taşında yatarken ama kalkmadı, gözlerini açıp bana bakmadı bile.... ayağını öptüm, yüzünü öptüm ama Anne bayram bugün dedim ama yok.. Ogünden beri kolum kanadım kopmuş yaşayan ölüyüm.Annemi düşünmediğim bir anım yok ve gözyaşlarım benim kontrolümde değil.Başın sağolsun dediklerinde bile fenelaşıyorum.Annesi Hayatta olanlara sesleniyorum;Ne kadar şanslı olduğunuzu bir bilseniz....Annenize Onu ne kadar çok sevdiğinizi söylemeyi esirgemeyin.Sonra Ansızın elinizden gittiğinde Keşke dememek içi
YanıtlaSilYakınlarımıza rahmet bizlere de sabır ... Şimdi bir anne kız gördük mü içimiz cız ediyor. Onu çoook özlüyoruz. Ama biz hergünü son gunumuşmüz gibi değerli geçirdik. Keşke dememek için demiş adsız ziyaretçi. Kesinlikle katılıyorum . Onlarla hergünün kıymetini bilin. Taziye dilekleriniz için teşekkürler
YanıtlaSil